9.

I can understand how the ages are rough

And they cut you like the tiny slithers of glass

(P!nk -The Great Escape)

    Wysiadam z samochodu. Jesteśmy w Spale. Uroczy podaje mi walizkę.

- Wujku, zostań z nami!- krzyczy Luiza.

- Słoneczko nie mogę. Muszę wrócić do naszego mieszkanka i się spakować na wyjazd do Sofii- odpowiada Luiza.

 Mała przytula się do niego.

- Będę tęsknić-  Uroczy mówi mi do ucha.

Luiza odczepia się od Uroczego i siada na ławeczce.

- Kocham Cię. Wiesz?- pyta się mój narzeczony.

- Ja Ciebie bardziej- mówię.

Zaczynamy się całować. Uroczy przerywa.

- Jadę. Spotkamy się na lotnisku. Papa- żegna się ze mną.

- Cześć kochanie- odpowiadam.

Luiza podchodzi do mnie. Wyciąga chusteczkę i macha odjeżdżającemu pojazdowi. Gdy BMW już nie widać bierzemy walizki i idziemy do ośrodka. W recepcji biorę klucz.

- Mamo ja chcę żebyś była z Wujkiem- mówi córka.- Będzie fajniejszym tatusiem niż mój biologiczny tata.

Otwieram pokój. Kładziemy z córką walizki w kącie. Mała kładzie się na łóżku, a ja wyciągam moje papiery. Ktoś puka do drzwi.

- Proszę!- krzyczę.

Drzwi się otwierają i widzę recepcjonistkę.

- Jak pani nie było prezes Przedpełski zostawił pani list- mówi kobieta.

- Dziękuję- biorę list.

- Do widzenia- żegna się.

- Do zobaczenia.

Otwieram pospiesznie list.

Droga pani Nadio!

Bardzo dziękujemy, że pani jest na naszym pokładzie. Widać, ze nasza współpraca kwitnie, ale jest problem. Nie pojedzie pani na IO w Londynie. Brak pieniędzy, za dużo sztabu. Mam nadzieję, że pani zrozumie.

Z poważaniem Mirosław Przedpełski.

Po policzkach spływają łzy. Moje marzenie, że pojadę na Igrzyska z chłopakami pękły jak bańka mydlana.

 - Mamo, co się stało?- podchodzi do mnie córka.

- Nie pojadę z chłopakami do Londynu. Zostanę w Polsce- mówię.

Dziewczynka mnie przytula. Słyszę jak ktoś do mnie dzwoni. Odbiera Luiza.

- Tak, słucham. Z tej strony Luiza Ziemnic...Tak...Córka...Pan to potrafi być idiotą...A to przepraszam, jak mam pana nazywać?!...To chyba pan nie rozumie...Ale to pan musi załatwić chociaż jeden bilet...Ooo to dziękuję...Bardzo miło się z panem rozmawiało. Musi pan częściej dzwonić do mamy...Do widzenia....

Odkłada telefon. I siada obok mnie.

- Pan Mirek załatwił Tobie, mamo bilety na trzy mecze w Londynie. Tylko, że za lot i nocleg musisz sama zapłacić - mówi Mała.

Patrzę na nią z niedowierzaniem. Biorę telefon i dzwonię na lotnisko zamówić trzy bilety do Londynu.

- Poznasz wreszcie dobrze swojego chrzestnego- oświadczam.

Mateusz, mój brat mieszka w Londynie od 15 lat. Tam poznał swoja żonę i tam urodziła mu trójkę dzieci. Sofii, najstarsza córka Mateusza jest moją chrześniaczką i ma już 14 lat. Brat ma wielki dom. Ja, Uroczy i Luiza bez problemu się tam zmieścimy tylko muszę zadzwonić do brata.

- Mamo, ale ja nie będę mogła iść na mecz, a z moim angielskim nie jest aż tak dobrze by zrozumieć angielską transmisję- marudzi.

- Wujek coś wymyśli. Pójdziesz i zobaczysz mecz- mówię twardo.

     Idziemy na obiad. Chłopaków jeszcze nie ma. Marcin napisał, że się spóźnią. Zamawiamy obiad i siadamy do stolika. Po chwili pani kelnerka podaje nam dwa talerze. Jemy swoje porcje i idziemy do lasu na spacer.

- Mamo. Czy opowiesz wreszcie całą Twoją historię związaną z siatkówka? Zawsze się chroniłaś przed tym- mówi Mała.

- Długa historia. Za dużo do opowiadania- odpowiadam szybko.

- Mamo!- mówi przeciągliwe.

- No więc cała moja przygoda zaczęła się ...

     Po godzinie spaceru i mojej historii siatkarskiej Luiza miała dość. Poszłyśmy, więc do pokoju.

- Mamo, może byś napisała o sobie książkę. Fani siatkówki dużo by się dowiedzieli o Igle i oczywiście o tobie, mamo.

- Za duże ryzyko. Nie mam teraz czasu na takie rzeczy. Teraz liczysz się tylko Ty, praca i On. Nie mam czasu- mówię.

A jednak w myślach tworzą się pierwsze rozdziały. Książka mogłaby być świetna. Ale jaki tytuł? Nadia Nawrocka zrozumiała siatkówkę? Głupie. Może Tajemnice Przyjaciółki Krzysztofa Ignaczaka. Autobiografia Nadii Nawrockiej.

- Nadia! Jak ja Cię dawno nie widziałem!- wita się Marcin.

- Cześć Możdzi. Gratulacje- mówię z radością.

Mała skacze w ramiona Marcina.

- Co Liza. Byłaś grzeczna jak mnie nie było?- pyta się środkowy.

- A mama się zaręczyła!- krzyczy wesoło.

Zapomniałam mu powiedzieć. Kurde. Jest źle. Nawet bardzo źle.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś?- pyta się oburzony.

- Marcin, ja chciałam ci zrobić niespodziankę- mówię z udawanym uśmiechem.

- Zapomniałaś!- odpowiada złym tonem.

- Przepraszam Cię. Jakoś tak wyszło. Przyjazd rodziców, przeprowadzka...

Do pokoju wchodzi Oskar z jakimś chłopakiem.

- Cześć! Poznaj Kamila. Kamil poznaj Nadię- poznaje mnie z chłopakiem.- Będzie mnie zastępował w Sofii. Żona będzie rodzić.

- Naprawdę? Gratulacje- uśmiecham się.

- Oskar, a wiesz, że Nadia ma narzeczonego?- pyta się z złośliwością Marcin.

- Już? Tak szybko? Gratuluję. To kiedy ślub?

Zabije ich jak matkę kocham i szanuje. Jeszcze jakaś złośliwość, a mają przesrane.

MIĘDZYCZASIE W DOMU UROCZEGO

     Chodzi zdenerwowany po pokoju. Przed chwilą przeczytał w Internecie, że jego narzeczona go zdradza z Łukaszem. Przypadkiem nie spojrzał na datę artykułu. Wyciąga telefon i dzwoni do Nadii.

- Odbierz to, do jasnej cholery!

- Z tej strony Luiza- mówi dziewczynka zaspanym głosem.

- Cześć. Daj mamę- mówi zdenerwowany.

- Nie ma jej. Poszła gdzieś. Mam coś jej przekazać?- pyta się zdziwiona.

- Jak przyjdzie ma do mnie zadzwonić- krzyczy do telefonu i rozłącza się.

Rzuca telefon na podłogę. Jego nowa komórka nie wytrzymuje. Ekran pęka i rozsypuje się po kafelkach. Siada na podłodze i zaczyna płakać.

- Boże, dlaczego ona to robi. Nie wystarczam jej?- krzyczy.

Szkiełka ranią jego skórę na nogach. Krew brudzi kafelki. Dzwoni telefon. Jednak działa. Nadia. Nie odbiera. Wstaje, bierze miotłę i zamiata szkło. Później bierze telefon i wyrzuca go przez balkon. Idzie do salonu. Podchodzi do barku i wyciąga butelkę z  alkoholem. Otwiera i zaczyna pić z gwinta. Wypija połowę. Bierze laptopa i wchodzi na swój oficjalny fan page. Klika w wiadomości. Nowa wiadomość od Nadii. Usuwa ją. Bierze kluczyki od samochodu. Zamyka drzwi mieszkania na klucz i idzie w stronę windy. Zjeżdża na parter i wychodzi z bloku. Idzie do garażu chwiejnym krokiem. W ręce trzyma butelkę wódki. Wchodzi do auta i wypija resztę alkoholu. Wyrzuca gdzieś butelkę. Odpala silnik samochodu i wyjeżdża na ulicę.

TYMCZASEM U NADII

     Dzwonię do Uroczego. Nie odbiera. Odkładam telefon.

- Mamo co jest?- pyta się Mała.

- Nie wiem, ale chyba nic złego. Oddzwoni- mówię pewnie siebie.

Do pokoju wbiega Kurek.

- Włącz telewizor. Na TVP Info mówią  o...- nie dokańcza.

Na ekranie widzę wiadomość, że  miał wypadek. Żyje, ale jest w stanie ciężkim. Uderzył w drzewo. Nic więcej nie było wiadomo. Policja nie odpowiadała na żadne pytania dziennikarzy.

- To przeze mnie. Nie musiałam wtedy iść z chłopakami iść na spacer- mówię z łzami w oczach.

- Mamo za chwile przyjedzie po Ciebie taksówka. Ja pójdę do Anastasiego i wytłumaczę mu wszystko. Mamo weź wszystko co potrzebne i idź przed ośrodek. Pan Bartek pójdzie ze mną do trenera i wytłumaczymy się z wszystkiego. Prawda?- Liza mówi jak katarynka.

- Dzięki. Zadzwonię jak będę coś wiedziała.

Biorę torebkę i wybiegam z pokoju.

- Do szpitala w Łodzi go zawieźli- krzyczy za mną córka.

Wbiegam do taksówki. Mówię kurs i odjeżdżamy.

     Płacę za kurs i wybiegam. W recepcji pytam się gdzie leży Uroczy.

- Pani to ktoś z rodziny ?- pyta się kobieta.

- Narzeczona. Mogę dowiedzieć się, gdzie on leży?

Kobieta pisze mi na kartce, gdzie jest Uroczy.

Biegnę co sił w nogach na odział, który wskazała mi pielęgniarka. Zakładam coś na siebie i wchodzę na pokój. Uroczy ma całą twarz w bandażach. Do sali wchodzi lekarz.

- Kim jest pani dla pacjenta?- pyta się.

- Narzeczona. Co się stało? Co mu jest?

Lekarz podchodzi do mnie. Wstaję. Wodze w oczach lekarza współczucie.

- Obie nogi ma złamane. Poparzenia skory twarzy, rąk i brzucha. Lewa ręką jest zmiażdżona. Dzisiaj od razu po wypadku miał operację. Będzie potrzebna druga, a może i trzecia. Jest z nią źle. Wiem, że pan narzeczony jest siatkarzem. Będą problemy z grą, a co najgorsze rezygnacja ze sportu. Musimy mieć nadzieję, ze będzie dobrze. Najgorsze w tym wszystkim, że pacjent jechał pijany. Prawdopodobnie chciał popełnić samobójstwo..

- Samobójstwo?- przerywam.

Lekarz kiwa głową. Łzy płyną mi po policzkach. Lekarz wychodzi. Siadam obok łóżka Uroczego. Łapie jego prawa dłoń.

- Kochanie. Dlaczego to zrobiłeś? Co zrobiłam źle. Przecież Cię kocham..

     Mijały dnie. Pracowałam w Spale jak cyborg. Odmówiłam lot Uroczego do Sofii. Ja musiałam tam lecieć. Do Londynu nie polecę. Jednak zabrakło funduszy. Wszystko podporządkowałam Uroczemu. Teściowie za zmianę z rodzicami pilnowali mojego narzeczonego. Po Sofii miałam ich zmienić.

     Teraz siedzę przy biurko i mam sesje z Łukaszem.  Nie mam żadnych problemów dopóki nie podchodzi do mnie.

- Proszę Cię, wróć do mnie! - szepcze mi do ucha.

Chce mnie pocałować, ale odsuwam się.

- Łukasz, wyjdź- mówię twardo.

- Stajesz się wrakiem człowieka przez niego- mówi i wychodzi.

Wstaje i podchodzę do lustra. Ma rację. Wory pod oczami, brak makijażu, rozczochrane włosy, nie zadbane paznokcie.

- Mamo! Wujek się przebudził!- krzyczy Luiza wbiegając do pokoju.

- Naprawdę?- pytam się.

Mała kiwa głową. Dzwonie po taksówkę. Kazałam żeby przyjechał za dwie godzinki. W międzyczasie ja się ogarnę i pójdę do Andrei.

W SZPITALU

- Gdzie ja jestem?- pyta się mężczyzna.

- Kochanie jesteś w szpitalu- mówi kobieta.

- Kim pani jest?- pyta się przerażony.

- Jesteś moim synem. To ja twoja mama- kobieta mówi z łzami w oczach.

Nie pamiętał jej. Pamiętał to ze miał wypadek i jak się nazywa.

- Syneczku nie pamiętasz mnie?

- Nie pamiętam pani. Przepraszam.

Do sali wchodzi Nadia.

- Kochanie- wita się.

Podchodzi i namiętnie całuje swojego narzeczonego. Pacjentowi coś się przypomina.

- Zdradzasz mnie z Łukaszem?- pyta się.

- Nie kochanie. To było wcześniej. Przed Tobą.

Zamyka oczy. Zasypia. Przypomina sobie wszystko. Od samych narodzin, ale jednak. Pusta przestrzeń w jego pamięci.