3.

 In troubled times it's You I seek
I put You first that's all I need
I humble all I am all to You

(Hillsong United - One Way)

  Wieść o mnie i Siatkarzu nie rozeszła się jeszcze. Z Marcinem jest już wszystko dobrze. Normalnie rozmawiamy i nie ma mi za złe że całuje się z siatkarzem. Nawet cieszy się z tego, że jest ze mną on, a nie Zibi.

Siedzę akurat na sparingowym meczu reprezentacji Polski i Australii. Jutro mam te głupie spotkanie z kibicami. Ciekawe czy ktoś do mnie przyjdzie, bo jeśli nie to się zabiję.

- Nadia!!!- słyszę krzyk.

Rozglądam się po sali w Legionowie. Widzę jak Jamal i Jarząbek kiwają mi. Biorę torebkę i idę do nich.

- Cześć dupy- witam się z chłopakami i siadam pomiędzy nimi.

- Witamy panią psycholog- wita się Jamal.

- Widzisz jak to się gra. Ty tak nie umiesz!- mówi z triumfem Oskar.

-  Chyba ty tak nie umiesz. Grałam w 1. lidze kobiet na studiach, więc wypraszam sobie- mówię radośnie.

- No i Cię skreśliła Oskar. Ja nie umiem za dobrze grać, ale umiem serwować- chwali się Michał.

- Czyżby jakiś ukryty talent Jamala? Pewnie minąłeś się z zawodem siatkarza- żartuje sobie.

Oskar zaczyna się śmiać. Michał udaje obrażonego.

- Patrzcie wygrali, a wy nie zrobiliście statystyk. O matko z ojcem. Andrea Was zabije- zaczynam się śmiać.

- Przez Ciebie nie dokończyłem pracy!- krzyknął Oskar.

- Dopiszcie Winiarowi jeden blok i zepsutą zagrywkę. Zibiemu zablokowany atak i as serwisowy. Możdżonkowi i Nowakowskiemu dwa punkty blokiem na trzy postawione. I  jeszcze Kubiak sytuacyjna w punkt. Krzysiek trzy przyjęcia. Dwa dokładne i jedno niedokładne. Zibi jedno niedokładne przyjęcie i Winiar dwa dobre przyjęcia. Koniec, a Australia punktowa zagrywka Judina i atak autowy kogoś tak na "D". Chyba nie będę Wam już potrzebna- wyrecytowałam i niewzruszona tym poszłam pogratulować siatkarzom.

- Gratulacje panowie. Wygraliście z Kangurami w wspaniałym stylu. Choć były mały niedociągnięcia w ataku- mówię do siatkarzy.

- Nadia! Nie krytykuj nas. Zabierasz robotę Andrei- śmieje się siatkarz.

- Proszę Cię. Nie lepiej usłyszeć krytyki po polsku? - pytam się siatkarzom.

- Jesteśmy przyzwyczajeni do angielskiego- uśmiecha się Krzysiek.

- Dajcie spokój. Jak wygracie jutro to idziemy na imprezę- mówię radośnie.

- A jak przegramy?- pyta się Możdżon.

- To i tak idziemy. Przecież takie urodziny się ma raz w roku- uśmiecham się.- Możecie przyjść z żonami, kochankami, dziewczynami, narzeczonymi i dziećmi. Dla wszystkich będzie miejsce.

WIECZÓR

     Biorę prysznic. Woda obmywa moje ciało. Cały ciężar dzisiejszego dnia. Wychodzę spod prysznica i owijam się ręcznikiem i wychodzę z łazienki. Na moim łóżku siedzi siatkarz. Wstaje i podchodzi do mnie. Łapie w talii i przyciąga do siebie. Wpija się w moje usta.

- A to za co?- przerywam na chwilę.

- Za dzisiejszy mecz- mówi krótko i ponownie zaczyna mnie całować.

Siatkarz chce zdjąć mi ręcznik, ale bezskutecznie.

- Nie. Jeszcze nie teraz- mówię ostro.

- Chociaż wspólną noc?-  prosi siatkarz.

- I nic więcej. Nie chce mieć problemów w kadrze- uśmiecham się i idę do łazienki założyć piżamy.

 - Ładna piżamka. Gdzie ją kupiłaś?- pyta się siatkarz.

- A w lumpeksie. Akurat w przecenie była. - 50% - uśmiecham się.- Proszę cię idźmy juz spać, bo mi głowa pęka.

Zgasiłam światło i ułożyłam się do snu. Siatkarz przytulił się do mnie. Poczułam od niego ciepło. Odwróciłam się udając, że już śpię. Zbliżyłam się do niego i zaczęłam całować go. Siatkarz się trochę przestraszył, ale zrozumiał że moje spanie to tylko mały blef.

-  Nadia! Nie idź jutro na spotkanie z kibicami. I tak nikt Cię nie zna- mówi siatkarz.

- Wiem. Muszę iść tam chociaż nie chcę.  Nie mogę zawieść twoich kibiców.

- Załatwię żebyś się tam nie szła - mówi wesoło.

- Proszę Cię. To tylko pół godziny! Pogadam sobie z nimi. Popytają mnie i idę na trybuny- uśmiecham się pocieszająco

Siatkarz się zgadza się i wtula się we mnie.

- Idźmy już spać- żegna się.

- Kocham Cię- szepczę, ale siatkarz tego nie słyszy, a szkoda.

NASTĘPNY DZIEŃ. SPOTKANIE Z KIBICAMI

     Idę do szatni, w której mam spotkanie z kibicami. Za rękę trzyma mnie moja córka.

- Mamo, a dlaczego bierzesz rozwód z tatą. Nie kochasz go?- pyta się mała.

- Luiza- pochylam się nad nią i biorę na ręce.- Tak to już jest. Niekiedy się źle wybierze i później trzeba coś zmienić.

Wchodzimy do szatni. Na krzesełkach jest pełno osób w biało-czerwonych barwach.

- Witam wszystkich- witam się z kibicami.

Odpowiadają.

- Nazywam się Nadia Nawrocka-Ziemnic. Jestem psychologiem kadry siatkarzy. Nie każdy wie jak to być wśród 25 siatkarzy oraz obszernego sztabu szkoleniowego, wiec pragnę wam to przybliżyć- rozpoczynam spotkanie.

- No wiec ja mam pierwsze pytanie- mówi wysoką brunetka, która stoi tuż przy wyjściu.- Czy łączy pani życie z jakimś siatkarzem?

Zatkało mnie. Nie wiedziałam co odpowiedzieć.

- Moja mama jest mężatką- odpowiada za mnie córka.

- A czy jesteś tego pewna?- pyta się ta sama kobieta.

- Ja z mamą nie mamy żadnych tajemnic.

Zuch dziewczyna. W domu ją wycałuję.

     Kolejne pytania nie były już złe. Hotki pytały się co jedzą na śniadanie ich "mężowie", a dziennikarze pytali się jak dostałam się do kadry.

- Ja już dziękuję za pytania. Muszę iść z córką do jej idoli- uśmiecham się z małą złośliwością i wstaję z krzesła.

Luiza łapie mnie za rękę i wychodzimy z szatni.

- Dziękuję. Uratowałaś mi tyłek. Gdyby nie ty to cała Polska dowiedziała by się o moim chłopaku- całuję ją w czoło.

- Mamo, ale ja musiałam coś zrobić, żeby tata się nie dowiedział o tym- mówi Luiza.- Ja nie chcę mieć rozwiedzionych rodziców.

Nie odpowiadam. Pukam do szatni siatkarzy i nie czekając na słowo 'proszę' wchodzę z córka do szatni. Chłopacy jak zwykle słuchają ostrego polskiego rapu.

Podchodzi do drzwi przebrany Marcin. Wita się ze mną i Lizą. Małej zakłada swoją meczowa koszulkę, która dosięga jej do kostek.

- Masz ją z dedykacją ode mnie- mówi jej do ucha Marcin.

- Byś kroczyła właściwą drogą do spełnienia marzeń- czyta na głos dziewczynka.- Dziękuję panu. Spełnił pan moje marzenie.

- Mów mi Marcin- oświadcza środkowy.

Dziewczynka biega szczęśliwa biega po szatni i zbiera autografy siatkarzy. Podczas tego ja z Marcinem rozmawiamy.

- Jesteś niesamowity. Hania ma szczęście, że trafiła na ciebie. Szkoda, ze ja takiego męża nie mam.

Marcin milczy. Jego wzrok śledzi Luizę.

- Marcin, co się dzieje?

- Hania poroniła. Miałem być ojcem, ale poroniła. Nie żyje ta mała istotka- widzę jak kapitanowi łzy zbierają się do oczu.- Na szczęście jest w Legionowie. Dzisiejszą noc spędzimy razem. Niestety nie przyjdę na Twoje urodziny. Przepraszam Cię za to.

Gdy środkowy kończy mówić po prostu go przytulam.  Podbiega do nas Liza i również go przytula. On nachyla się i bierze ją na ręce.

- Słyszałem, ze chcesz być jak pan Swędrowski. Dzisiaj masz okazję nim być. Możesz jeden set komentować z panem Tomkiem- mówi z uśmiechem.

Córka robi wielkie oczy i zaczyna piszczeć.

- I to jeszcze nie koniec- szepcze.- Wchodzisz razem z nami na boisko. 

- Dzięki Marcin. Jesteś niesamowitym wujkiem- mała daje mu buziaka.

Marcinowi spływa mała łezka. Kładzie ją na podłodze. Do szatni wchodzi Andrea. Wygania chłopaków. Liza podchodzi do trenera.

- Boungiorno- wita się Luiza

- Boungiorno- odpowiada AA.

- Please autograph - mówi dziewczynka, na co Andrea się śmieje.

- Napisz jej z dedykacja- proszę trenera.- Polish please.

- Dla Luiza Ziemnic for the best wishes trener Andrea Anastasi- czyta mała.- Dziękuję.

- Proszę- mówi po polsku Andrea.

Córka łapie mnie za rękę i ciągnie w stronę pomieszczenia w którym chłopacy maja rozgrzewkę. Vanny co chwile wykrzykuje coś, a siatkarze słuchają go. Miale nagle przerywa. Siatkarze wstają i kierują się w stronę drzwi. Podchodzi do nas Marcin i łapie bez słowa rękę Lizy. Mnie również ktoś łapie za rękę. Przyciąga mnie i zaczyna całować. Oby mnie nikt z nim nie zobaczył.

- Żebyś dzisiaj tak dobrze grał jak całujesz- szepczę mu do ucha.

- Kocham Cię i chcę mieć z Tobą gromadkę dzieci- również szepcze mi do ucha.

Michał bierze na ręce swoją dziewczynę i zaczyna się z nią kręcić.

- Misiek kocham cię!!- krzyczy dziewczyna.

Chłopak zatrzymuje się . Postawią swoja dziewczynę na ziemię i zaczyna ją całować. To jej pierwszy pocałunek. Chłopak przerywa.

- Też cię kocham. Będziemy mieć razem gromadkę dzieci.

- Wygraj to dla mnie!- mówię i daje mu buziaka.

Uciekam od niego i biegnę do statystyków. Widzę jak Oskar szykuje trzy krzesła. Michał podchodzi do mnie.

- Siadasz z nami- oświadcza statystyk i ciągnie mnie za rękę.

- Luzik Jamal. Tylko, że ja miałam gdzie indziej siedzieć z córką- mowie obojętnie.

- Ale ty jesteś nam potrzebna- łapie mnie za rękę Michał i ciągnie w stronę krzesełek.

Zniesmaczona tym idę z statystykiem do Oskara.

 ~*~

Cześć wszystkim :P. Dodaje trójkę, która moim zdaniem jest taka jest. Nic się w niej prawie nie dowiadujecie, ale kit z tym ;P.  Strasznie dłużyło mi się pisanie tego rozdziału:/. Ciesze się, że nasi szczypiorniści wygrali z Białorusią, i że Delecta wreszcie wygrała ze Skrą. Szkoda tylko, że Winiar nabawił się kontuzji ;(
Jeżeli chcecie być informowani wpisujcie się w zakładce informowani. Jak zwykle będę również informowała na twitterze :P

Nie będę Was zanudzała. Bay :P  

P.S. Rozdziały będą się ukazywały co dwa tygodnie. Może podczas moich ferii nabazgrzę dwa rozdziały na bloga i jeden dodatkowy :P