10. Przebudzenie

And I’m looking for a miracle
And I’m looking for a miracle

(Hurts - Miracle)

     Wygraliśmy. Chłopaki Ligę Światową, a ja zaufanie Uroczego. Początki były trudne. Nie pamiętał jak mnie poznał. Było z nim naprawdę źle, ale teraz jest dobrze. Pojechał ze mną do Zielonej Góry na Memoriał. Przypomina sobie chłopaków z drużyny. Ja i Luiza pomagamy mu codziennie. Niekiedy są chwile zwątpienia. Wtedy rzucamy wszystkim co się da.

- Nadia, a jeśli ręką będzie niepełnosprawna? Jak będę grał?- pyta się niemal codziennie.

- Kochanie wszystko będzie dobrze- odpowiadam mu.

     Uroczy czuje się coraz lepiej. Jutro zdejmują mu gips. Później dwumiesięczna rehabilitacja nóg. Będzie małe piekiełko w domu, no ale cóż. Trzeba przetrwać. Rozmyślania przerywa mi córka.

- Mamo idziemy na mecz? Wujek pojechał z Marcinem na halę.

- Ok, już idziemy- odpowiadam.

- A gdybyś miała okazję wrócić do siatkówki?- pyta się jej Uroczy.

- Powróciłabym. Może to kiedyś zrobię. Jeszcze nie wiem- odpowiada kobieta.- Ale teraz mam Ciebie, Luizę i całą kadrę na głowie.

- Nadia. Jeżeli chcesz grać...

- Poszukam jakiegoś klubu. Nie ważne w jakiej lidze- przerywa mu.

- Właśnie to chciałem Ci powiedzieć - uśmiecha się.- Możemy nawet poczekać z dzieckiem.

- Misiek kocham Cię, wiesz? Jesteś wspaniały- mówi.

Zaczynają się całować.

     Stoimy przed halą w Zielonej Górze.

- Mamo czy Ty kochasz mnie?- pyta się Mała.

- Kocham Cię jeszcze bardziej niż przed chwilą- odpowiadam.

Biorę córkę na ręce. Daje jej buziaka w czoło.

- Jesteś moim Aniołkiem, który daje mi kopa żeby wstać i robić to co się kocha- mówię.

Luiza przytula się do mnie. Wchodzimy tylnym wejściem do hali. Ochroniarz uśmiecha się wesoło i nas wprowadza szatni kadry. Jest tam i Uroczy. Siedzi na wózku wśród chłopaków. Na jego twarzy jest smutek.

- Cześć Nadi- wita się ze mną.

Podchodzę do niego i daję mu buziaka. On mnie łapie za biodra i przyciąga do siebie.

- Proszę Cię wróć do sportu. Ja ten sezon i tak będę miał z głowy. Nie zagram nic, a Ty możesz grać. Twoja gra będzie mnie napędzać do dalszej rehabilitacji...

- Ci... Spokojnie. Dasz radę. Będziesz jeszcze deska ratunku dla swojej drużyny w sezonie.- uspokajam go.

- Moja ręka nie jest w za dobrym stanie- mówi smutno.

Przytulam go do siebie.

- Mamo, mamo! Ja idę do pana Tomka i pana Wojtka. Będę komentować. Wujek Marcin mnie zaprowadzi.

- Dzięki Marcin- krzyczę.

Uroczy spogląda na mnie.

- Luiza za szybko dojrzewa- mówi.

- Nie. Wcale nie. Ona jest jak jej rówieśnicy- kłamię.

- Nadia. Ona powinna cieszyć się chwilą, Ty...- urywa.

- Jeżeli mam cieszyć się chwilą . Bo to masz na myśli. Chciałabym byc z Tobą już do końca. Mieć z Tobą dziecko. Najlepiej jak najszybciej. Międzyczasie mieć ślub- mówię.

Uroczy łapię mnie za rękę i przyciąga do siebie.

- Kocham Cię i pragnę abyś zaszalała dzisiaj ze mną- szepcze mi do ucha.

Później zaczyna zachłannie całować.

     Uroczy miał dzisiaj rację. Chciałam aby moja córeczka była taka jaka jest. Dojrzała jak na swoje trzy i pół latka. Zabrałam jej szczęśliwe dzieciństwo. Nawet moja koleżanka Emilka to mi mówiła. Luiza rozwija się za szybko. Od września chce iść do szkoły. Nie mogę się na to zgodzić. Zostanie w przedszkolu przynajmniej rok. Musi się przecież cieszyć magią chwili. Ja też muszę się nauczyć cieszyć się chwilą. Zaczynam od teraz.

 ~*~

Cześć:P

Co u Was? 10 będzie totalnym przebudzeniem w opowiadaniu. Dzięki HappIness :P Dałaś mi dużo do myślenia:p