15.

All you need is love

(LemON- All You Need Is Love)

Minęły prawie trzy miesiące od naszego ślubu. Mieszkamy sobie w piątkę w Łodzi. Luiza, Paul, Sofii, ja i Uroczy. Jest naprawdę zarąbiście. Z dzieciakami się świetnie dogadujemy. Sezon już się zaczął. Uroczy gra co tylko może. Wychodzi mu, ale trener daje mu za mało szans do gry. Myśli o przeniesieniu się do innej drużyny. Najlepiej gdzieś na południe Polski. Chce, aby moi rodzice mieli do nas bliżej. Z Wałbrzycha do Łodzi jest naprawdę daleko.

Teraz jesteśmy akurat na meczu. Wkręciłam się do klubu kibica.

- Ciocia patrz, wujek wchodzi!- krzyczy Paul.- Dajesz wujek!

Uroczy spogląda w moja stronę. Wysłał mu niewidzialnego buziaka.

Idzie na zagrywkę.

- To jest as serwisowy!- krzyczy komentator w hali.- A 4 miesiące temu nikt by nie pomyślał o tym, że Michał będzie tak serwował. Miał przecież złamane obie nogi.

Zaczynam krzyczeć głośno imię swojego męża. Zagrywa. Błąd w przyjęciu przeciwnej drużyny. Jeszcze jeden do wygrania.

Koniec meczu. Wygrywa drużyna Miśka. On zostaje MVP. Cieszę się z tego.

Podchodzę do barierek. Uroczy ucieka od wywiadu. Podbiega do mnie. Daje mi buziaka. Przez barierki wychodzi Luiza, Paul i Sofii.

- Brawo Mistrzu- uśmiecham się.

- To dzięki Tobie- uśmiecha się i przytula mnie.- Paul chcesz zdjęcie z siatkarzami?

Mały kiwa głową.

Luiza już biega z aparatem i zeszytem.

Jest po prostu cudownie.

Maj 2013

- Oddychaj. Raz, dwa i trzy!

- Aaa..- krzyczę.

 Słyszę płacz dziecka.

- Nadia masz chłopczyka, ale chyba ktoś tak jeszcze jest.

Uroczy puszcza moją rękę. Słyszę jak upada.

- Aaaa!- krzyczę.

- Nadia patrz, ale piękna dziewczynka- mówi radośnie Mateusz.

- Zabiję Cię, ze nie powiedziałeś mi, że będę miała bliźniaków! Będę musiała kupić jeszcze jedno łóżeczko!- krzyczę wściekła.

- Nie chciałaś wiedzieć czy to chłopiec czy dziewczynka to nie powiedziałem też że to bliźniaki- śmieje się.

Pielęgniarka cuci Uroczego.

- Gratuluje panu. Ma pan córkę i syna- mówi pielęgniarka.

- Naprawdę?- niemal krzyczy Michał.

- Piotruś i...

- Ola!- krzyczy Uroczy.

- Cicho!- mówi Mateusz.- Nadia trzymaj Piotrusia. Zaraz ci podam Olkę.

- Czyli już postanowione z imionami?-pytam się.

Uroczy kiwa głową.

CZTERY MIESIĄCE PÓŹNIEJ

Siedzimy sobie w pokoju. Ja, Uroczy, Luiza, Ola, Piotrek oraz Mateusz, Kate, Sofii i Paul. Bliźniaki sobie grzecznie leżą w łóżeczku, a reszta dzieci uczą się polskiego i angielskiego.

Mateusz uśmiecha się.

- Widzisz siostrzyczko. Udało Ci się. Masz trójkę dzieci- mówi mój brat.- A ty szwagier jakie masz szczęście. Dwa za jednym zamachem. I do tego chłopak i dziewczyna.

Luiza i Paul przybiegają do salonu.

- Mamo pojedźmy na Mazury!- krzyczy chłopak.

- Nigdy tam nie byliśmy! Mamoooo..

KILKA DNI PÓŹNIEJ

Jest 24.09. Jesteśmy na plaży. Moja i Mateusza rodzina. Dzieciaki nas namówiły. To był bardzo dobry pomysł. Ja i Uroczy opiekujemy się bliźniakami, Sofii, Luiza i Paul chodzą na treningi siatkówki plażowej, a Mati i Kate uczą się windsurfingu. Pogoda nam dopisuje. Podbiega do nas jakaś nastolatka.

- Dzień dobry- wita się.

- Cześć- wita się Uroczy.

- Czy mogłabym przeprowadzić z państwem wywiad?- pyta się niepewnie.- Do szkolnej gazetki.

- No oczywiście. Trzeba wspierać młodych dziennikarzy- uśmiecham się.- Bliźniaki będą Tobie przeszkadzać?

Dziewczyna kręci głową.

Wchodzę na Facebooka. Wpisuje nazwę szkoły dziewczyny, która przeprowadzała z nami wywiad.

- Misiu chodź zobaczyć!- krzyczę.

„Nadia i Michał (...) rodzina na sto dwa. Siatkarz Indykpolu Olsztyn oraz dawna psycholog kadry mężczyzn o sobie, rodzinie i siatkówce.

U: Dzień dobry!

M: Cześć.

N: Witam.

U: Jak pan się czuje jako siatkarz Indykpolu? Czytałam u pana na Facebooka, że nie chciał się pan rozstać z klubem.

M: Tak, to prawda. Nie chciałem odejść z Bełchatowa, ale prezes dał mi do zrozumienia, że już wykonałem swoją misję w Skrze.

N: Z Michałem bardzo długo myśleliśmy o tym, jaki kontrakt ma podpisać. Misiek miał trzy oferty z zagranicy, ale..

M: Poczułem, że w Olsztynie mam coś do zrobienia.

N: Taką wielką misję (śmiech).

U: To naprawdę ogromny zaszczyt mieć takiego gracza w drużynie.

M: Nie jestem wybornym graczem. Gram co gram. Są lepsi.

U: Niech pan nie będzie taki skromny. Jest pan znakomitym przyjmującym. Regularna, mocna zagrywka, bardzo dobre przyjęcie i świetne, techniczne ataki.

N: Michał nie lubi być wychwalany. Zawsze twierdzi, ze mógł lepiej zagrywać, przyjmować oraz atakować.

M: Na każdym meczu chcę dawać z siebie wszystko.

U: Może odejdźmy na chwilę od siatkówki. Będzie trochę trudno, ponieważ całe wasze życie krąży wokół tego sportu.

M: W domu nie gadamy o siatkówce cały czas. Potrafimy rozdzielić sprawy zawodowe od rodzinnych.

N: Ale Luiza (przyp. red. córka) cały czas mówi o siatkówce. Czyta artykuły na stronach siatkarskich, a od pewnego czasu czyta biografię trenera Anastasiego.

M: Na szczęście bliźniaki pomagają nam oderwać się od siatkówki.

U: Dużo osób chciałoby się dowiedzieć jak państwo się poznało. Czy to było na jakimś meczu, czy zwykłe przypadkowe spotkanie?

M: Spała łączy ludzi (śmiech). Nie no, to było bardzo przypadkowe spotkanie. Byłem po jakieś papiery. Nadia mnie wtedy zaczepiła.

(…) Wychodzimy z pokoju. Luiza łapie mnie za rękę. Mijają na przeróżni siatkarze. A to Damian Wojtaszek, a to Andrzej Wrona, aż tu nagle Ktoś kogo nie ma na liście zgrupowanych. Mała krzyczy coś, ale jej nie słyszę.

- Mamo telefon Ci dzwoni!- szarpie mnie za rękę córka.

Przebudzam się. Wyciągam telefon z kieszeni. Nieznany numer. Odbieram.

- Szukaj w nim szczęścia. Do trzech razy sztuka.

Rozłączyła się.

- Mamo, kto do Ciebie dzwonił?- pyta się córka.

Nie odpowiadam. Biorę jeden głęboki wdech, który od razu oczyszcza moje myśli.

- Pójdziesz do Marcina? Mam ważną sprawę- proszę córkę.

Ona marudzi coś pod nosem i podbiega do kapitana drużyny. Ja teraz idę za Panem Uroczym. Tak, tak będę na niego mówiła. Doganiam go i delikatnie dotykam w ramię.

- Witam. Jestem Nadia Nawrocka- przedstawiam się.

- Cześć. Jestem..

- Nie musisz się przedstawiać. Wiem kim jesteś, ale nie wiem co tu robisz?

- Musiałem coś tutaj załatwić. Stare sprawy- mówi Pan Uroczy.

Patrzę w jego oczy. Są trochę zagubione. Może Cyganka się pomyliła. Niemożliwe. Przecież zawsze miała rację, a może mi się tylko tak zdawało.

N: Nie wiem co mnie wtedy podkusiło, ale zaczepiłam cię. To była krótka rozmowa. Później Michał mnie odnalazł na meczu w Katowicach.

(...) W trzecim czuje obecność Pana Uroczego niedaleko nas.  Nie mylę się. Odwracam się i go zauważam. Podchodzi do mnie.

- Cześć Nadia- uśmiecha się.

- Witam- mówię.

M: Kiedy pierwszy raz ujrzałem Nadie od razu wiedziałem, że to ta jedyna.

N: Słodzisz kochanie (śmiech).

M: Bo to prawda. Po meczach w Katowicach spotykaliśmy się regularnie.

U: Czyli miłość od pierwszego spojrzenia?

N: Tak (śmiech).

M: Po trzech miesiąc naszej znajomości wzięliśmy ślub. Bardzo nam na tym zależało. To była spontaniczna decyzja. Nie żałujemy jej.

N: Chcemy żyć magią chwili.

U: Czytałam niedawno na stronie PZPS, że wraca pani do pracy w 2014 roku. Czy to prawda?

N: Jeżeli PZPS tak pisze (śmiech). Nie no, żarty żartami. Tak, to jest prawda. Prezes Przedpełski mi zaproponował, abym wróciła do pracy z kadrą. Będzie wyglądała troszkę inaczej.

U: A na czym będzie polegała?

N: Będę miała sesje z młodzieżówkami oraz kadrą A i B kobiet i mężczyzn. Na szczęście wszystko będzie się odbywało w Polsce. Prezes chciał abym pogodziła pracę z dziećmi.

U: I tak już na koniec. Czego państwu życzyć.

M: Zdrowia to chyba najważniejsze.

N: I udanego sezonu.

M: No, tak zapomniałem.

U: No to życzę panu zdrowia i udanego sezonu, a pani owocnej pracy w reprezentacji oraz wytrwałości w wychowaniu dzieci.

N i M: Dziękujemy.

U: Ja dziękuję za dany mi czas.

N: Proszę.

M: Nie ma za co. Polecamy się na przyszłość (śmiech).”

Uroczy daje mi buziaka.

- No widzisz jaka zdolna dziennikarka. Nie przekręciła niczego. Tego czego nie chcieliśmy nie napisała. Świetna dziewczyna. Inteligentna jak na gimnazjalistkę- mówi.

- Teraz częściej będziemy ją widzieć. Jest w klubie kibica Olsztyna- śmieję się.

- To nic. Idziemy spać? Robi się troszkę późno- przytula mnie mocno mąż.

- Za chwile pójdę. Idź- rozkazuje mężowi.

Spogląda na mnie podejrzliwie.

- Muszę jeszcze coś zrobić. No idź Kochanie!- mówię.

Daje Uroczemu buziaka w nos.

- No dobrze- mówi tonem obrażonego pięciolatka.

Wychodzi z salonu.

Klikam ikonkę "Nadiowe". Otwieram Worda Pt „Ważne sprawy". Wpisuję hasło, które go zabezpiecza.

" Rozdział 3 Podstawówka- nowy etap w siatkówce" czytam w myślach.

Zaczynam pisać. Pierwsze słowo, następnie zdania, a później zdania, które szybko zapełniają kolejne strony.

Spoglądam na zegarek. 3.56.

- O cholercia!- mówię zdenerwowana.- Coś długo dzisiaj pisałam.

Zapisuję plik. Później wyłączam laptopa i idę do łóżka. Kładę się obok Uroczego.

- Czemu Cię tak długo nie było?- przebudza się i mówi sennym głosem.

- Zasiedziałam się i tak jakoś wyszło- usprawiedliwiam się.

- Okej. Idziemy spać kotku.

Zasypia od razu, a ja się w niego wtulam. 

~*~

Hello everybody!

Już na samym początku pragnę Was przeprosić za moją nieobecność :(. Tak jakoś wyszło. Wystawianie ocen, przygotowania do zakończenia roku, a co najgorsze brak weny ;/ . Pisanie  15. strasznie mi się dłużyło. Nie wiedziałam co pisać, ale wczoraj dostałam sporego kopa do dokończenia tego rozdziału. Dzięki twitterowicze :P

Teraz pozostaje mi do napisania epilog i koniec :P

Do zobaczenia dzióbki :*